Sherman
Poprzednikiem czołgu średniego M4 General Sherman był T-5. Skonstruowany w 1938 roku, w firmie Roch, szybko został przyjęty jako M-2, do uzbrojenia Armii Stanów Zjednoczonych. Na bazie M2, Amerykanie skonstruowali ,,stuningowaną” wersję tego czołgu, którą nazwali – M3 General Lee.

M3 General Lee (używany w armii Brytyjskiej, walczącej w Afryce Płn.), był czołgiem nietypowym – posiadał dwie armaty : 75 mm w kadłubie i 35 mm w obrotowej wieżyczce. To rozwiązanie konstruktywne (zastosowane w bardzo nielicznej ilości modeli) miało dwie istotne wady: ograniczone pole ostrzału armaty 75 mm, oraz wysoka sylwetka czołgu, ułatwiająca wrogom trafienie. Mimo tych wad, załogi brytyjskie, odnosiły w Afryce Płn. pewne sukcesy w walce z niemieckimi i włoskimi czołgami.

M4 Sherman narodził się już w 1940 r. jako prototyp mający zastąpić M3. Pierwsze M3 posiadały wiele cech wspólnych co do poprzednika. Mianowicie podwozie, system transmisji i zespoły napędowe. W wersji produkowanej masowo (seryjnej), czołg M4 uzbrojony był w armatę 75 mm typu M2L/3I. Wszystkie wersje M4 miały opływową, odlewaną wieżę z zamontowaną armatą 75 mm, karabinem maszynowym Browinga 7,62 mm, oraz radiostacją. W kadłubie mieścił się drugi karabin Browinga 7,62 mm.
W pierwszych dwóch wersjach Shermana - M4 i M4A1 – napęd stanowił 9 cylindrowy gwiaździsty silnik (lotniczy) – Wright R-975-CI. W wersji późniejszej, czyli M4A2, zastosowano silnik wysokoprężny : GMC6-716046. Powodem tej zmiany, była łatwopalność paliwa (benzyny). M4A2, jako ostatni posiadał silnik wysokoprężny. Kolejne wersje wyposażone były z powrotem w silniki paliwowe (powodem były próby zmniejszenia kosztów produkcji) jednak już nie lotnicze, lecz samochodowe : Forda GAA w wersji M4A3 i Chryslera A-57 w M4A4.

Czołg M4 pierwszy raz pojawił się w bitwie pod El-Alamein w 1942 r. gdzie udowodnił swoją wyższość nad ówczesnymi czołgami niemieckimi i włoskimi. Jedyną skuteczną bronią przeciw M4 było niemieckie działo Flak 88 mm. Kryzys, nastąpił dopiero w momencie wprowadzenia do korpusu afrykańskiego nowych czołgów typu PzKfw VI Tiger I z armatą kal. 88 mm i PzKfw IV F z armatą kal. 75 mm (o długiej lufie). W czołgi M4 w wersji M4A2 i M4A4 wyposażano głównie wojska innych państw (wielkie transporty szły drogą morską do ZSRR), m.in. 1. Polska Dywizja Pancerna gen. Maczka posiadała prócz czołgów brytyjskich amerykańskie Shermany. Wersje M4 General Sherman: M4, M4A1, M4A2, M4A3, M4A4, M4A5 (nie produkowana seryjnie -- zastosowano jako podstawę kanadyjskiego czołgu Ram), M4A6 (produkcja w minimalnej ilości). W sumie wyprodukowano ok. 47 tys. Różnych wersji czołgu M4, który stał się podstawowym pojazdem bojowym koalicji antyfaszystowskiej (nie licząc ZSRR) i był używany przez siły zbrojne: USA, Wlk. Brytanii, Polski, Francji, Kanady, Australii, ZSRR i innych państw.